Mondhoeken trekken naar verschillende richtingen
Met handen en voeten zwaaien, streef
ik naar een begripvolle overdracht
En soms is mijn tong verdwenen
Elke ochtend als ik wakker word
val ik keihard op de grond en word
ik weggezet in een gebaar van
duidelijk zijn zonder woorden
Normaal spreek ik mezelf moed in
maar daar geloof
niet meer in
ik moet een muur
om mezelf heen
bouwen
Daarom ben ik nu
stil om te kijken of ik begrepen ben
duidelijk zijn zonder woorden
2023©MarkoKlomp
Ik wil je zo graag spreken
Langs die verhalen warme
en koude verhalen
Co-existentie
rakelings, dankzij, anti-binding
langs ontbinding
Verre geluiden opeens dichtbij
Het zijn toch jij en ik?
Marko Klomp©2022
De T.V., een gebruiksaanwijzing
‘Je mag niet langer dan een half uur’
Laaghangend,
op ongeveer staar-hoogte,
verbind ik lichtpuntjes
snoerloos met mijn mislukking.
de perfecte afzondering aanzetten
Knopjes indrukken, herhalen voor indrukken kanalen
zien en horen worden overgelaten
aan leugenaars en bedrog
ik schiet mezelf meerdere keren neer en
verdwijn in fictie.
In hersendood scherm ik af
op het einde van mijn programma
Er komen meerdere,
maar voorlopig
laat ik afgelopen van me af vallen.
Marko Klomp©2020
Enzoverder
Ik ben één met een uitweg
Vertrekkensklaar in eenzame
richting, Overbodig en
misbaar ben ik geworden.
Onderweg houdt op te
geloven in bewegingsloos
Verder weg van alles en
ontsnappingsgezind
zwerven in elkaar over
Het einde van de weg reist
gepaard met mijn verdwijning
Voorbij komt nooit meer terug.
Marko Klomp©2019
Trapsgewijs
Diagonaal bloksgewijs
‘Daal met mij ‘ zegt ze,
en mijn ogen kijken op
haar neer van de hoogste
stap. ‘Ik herhaal je’ naar
een andere plek, zij naar
de laagste. In treden en
beneden is er een lift
dat zie ik nu pas.
Marko Klomp ©2019
Wanneer ze weg wil dromen,
vraag het haar, waarom,
ze haar leven achterlaat,
en haar voetstappen kraken.
Ze vertelt hoe ze vergeten is,
waar ze naartoe moest, en
hoe de horizon is gekomen,
en zich weer heeft laten verdwijnen.
Ze vertelt toen ze dacht
dat ze een engel was, en
waarheen ze ging vliegen
zich niet meer kon herinneren.
2019 © Marko Klomp
De wegdromer. Tweedimensionaal, Schilderkunst, 30x24, olieverf op linnen. © 2019
Overgevoelig voor een badkuip
gevuld met verlangen naar meer
stijgt diep tot aan mijn enkels
De kraan open laten, opwarmen tot
het ijs sponst en bodempje
afvalwater kan niet weglopen
Je liep door me heen als door een vergiet
en droogde jezelf uit over de jaren, nu
vullen mijn mond en neusgaten zich
met een zee van plastic, levenloos door
verdronken zijn zoals nooit tevoren druppels
druppels onderdrukken een stormvloed.
Marko Klomp © 2018
Een kromme rug buigt rimpels in het voorhoofd
Nagels krassen overpeinzingen in de trillende knieën
Huidplooien persen zweetdruppels langs de vele faalangsten
onzekerheden van de lichaamsgeur druipen uit de neus.
voeten stampen gebalanceerd langs de kledinglijn
handen zwemmen een baan in de naderende massa
oorschelpen verdrinken in een zee van gelaatsuitdrukkingen
wegkijkend met de woorden van een uitgestoken tong.
Marko Klomp ©2010
Pokerface, olieverf op linnen, 100x60, 2007
Levensverwachte gedachtes
en incasseringsvermogen.
Beide handen op de
tegenpolen ondersteunen,
dragen de aardse last
alles draaiende houden
rond een as die
niet van haar is.
Als we elkaar omarmen in kalmte,
omhelst de tijd haar even met stilte.
Marko Klomp ©2009
Oréil, olieverf op linnen, 70x100, 2009
Als zandkorrels op elkaar gestapeld
omwoelen en van elkaar losraken
als de springtij de strandlijn strookt
verweekt het draagvlak tot afgrond
In geen drijf en zinkzand
biedt een mensengewicht weerstand
tegen zijn opwaartse kracht van
een grotere dichtheid dan zichzelf.
Marko Klomp ©2007
Random march, olieverf op doek, 100x80, 2006
Mijn voetstappen worden zwaar. Gegrepen door vermoeidheid, sluit ik mijn ogen.
De zwartgeklede vrouw met het deftige hoedje beloopt het schelpenpad. Op en neer. Zoals altijd.
“Ik ben al lang aan het zoeken,” vertelt ze mij met een wit weggeslagen gelaat.
“Mw. Vere, Waarnaar bent u op zoek?” vraag ik met onvervalste bezorgdheid.
“Ik wilde het leven opgeven,” antwoordde ze mij. “Er was een medicinaal drankje en ik heb er teveel van gedronken.” “Sindsdien zoek ik de rust van mijn ‘looden slaap’.”
“Mw. Vere, Uw tragische leven is niet gegaan zoals u had gehoopt.”
Ik nam haar hand en zei tegen haar met een berustende stem:
“Zonder u kan ik weer kijken.” Ik open weer mijn ogen.
Op het Lange Voorhout, op weg naar de Pulchri-studio, proef ik de verhalen over ‘iets wat gebeurd is’. Ik loop langs het standbeeld van Louis Couperus. Ik kijk hem in de holle ogen. Als er een ziel van de geportretteerde in dit bronzen beeld huist, dan weet ik zeker dat hij nu terugkijkt.
Marko Klomp ©2017
Lange Voorhout (I), olieverf op doek, 80x100, 2011
Iets te lang gelopen. Ik zit nu op een trap uit te rusten, Niet de meest vanzelfsprekende plek, maar er lijkt niets anders voorhanden. Ik zit te wachten op de begane grond op de derde trede van een trap. In een winkel voor huishoudelijke artikelen en dergelijke. Het is een open trap, waar je doorheen kan kijken. Ongeveer 8 treden.
Ik wacht op mijn vriendin, die op zoek is naar leuke cadeaus voor haar familie. Ondertussen staar ik eigenlijk een beetje nutteloos voor me uit. Opeens rennen er een aantal kinderen de trap af. Via de trap naast mij, die naar een etage lager leidt. Daar zal wel de speelgoedafdeling zijn. Er is hier trouwens ook een lift. Dat zie ik nu pas.
De trap, één van mijn grote obstakels is nu een rustplekje geworden, een vluchthaven. Ik moet denken aan die keer dat ik een afspraak had bij mijn tandarts en het trappetje naar de behandelkamer bijna niet opkwam. Slechts 10 treden en ik was bekaf. Een andere keer kon ik mijn appartement niet goed bereiken. We woonden toen in een dubbel bovenhuis. Dus eerst 2 lange trappen omhoog voordat je de woonkamer bereikt hebt.
Ondertussen word er een tostimachine op mijn schoot gelegd. gevolgd door een glimlach van mijn vriendin. Er zullen wel geen winkelmandjes meer zijn.
Altijd behoorlijk druk op een zaterdag. Als ik door het raam naar buiten kijk, zie ik een stroom van shoppende mensen voortbewegen, de massaconsumptie tegemoet. De winkelstraat. Enorme drukte. Altijd lastig om mezelf daar tussen te begeven. Moeilijk om in balans te blijven met al dat gedrang.
Ik krijg nu net 2 kaasschaven en 2 koffiemokken (met foto van Den Haag erop) in mijn schoot geworpen. Een vluchtig knipoogje van mijn vriendin daarop volgend.
De trap gebruik ik als thema in mijn schilderijen en soms ook in mijn poëzie. Iedereen beklimt zijn eigen trap. Trapsgewijs. In een moment van weemoed vraag ik mezelf af of ik ooit de langste trap in de wereld zou kunnen beklimmen. Langs de berg Niessen aan het Thunermeer. Maar liefst 11.674 treden!
Dan worden er een ovenschaal, onderzetters en design asbakjes naast mij neergezet, met daarna het vertrouwde knipoogje.
Een vrouw die de trap begint te nemen kijkt mij raar aan. Zal wel vanwege al die spullen zijn die rondom mij op de trap zijn verzameld. Haar dochter, met een grappig rond brilletje trekt zeurderig aan haar jas en gebaart de trap naar de speelgoedafdeling te willen nemen.
Op dat moment komt mijn vriendin mij ontlasten van alle artikelen die opgestapeld liggen op mijn schoot en naast mij op de trap. En ben ik weer vrij om te staan, om te lopen, om mijn rustplekje te verlaten. Tot aan de volgende trap in de volgende winkel. Ik neem mijn wandelstok . En begin achter mijn vriendin aan te lopen. Opeens zie ik in mijn ooghoek het meisje met het grappige brilletje de trap afrennen, naar de speelgoedafdeling, op weg naar geluk.
Marko Klomp ©2013
Descending the light, olieverf op doek, 80x100, 2013
De gepantserde oogwenk loert geduldig
roerloos in de modder van de schijnheil.
Overdekte leugens beramen de ontvangst
met opengesperde kaken afwachtend.
Een geveinsd eigenbelang huichelt in
medelijden over de hopeloze kreupele.
Onecht drama onthongert zich met een
slachtoffermaal de slapeloze zelflust.
Marko Klomp ©2009
Saxificus, olieverf op doek, 70x110, 2004
Vier graden
linksboven de maan
staat de stip van venus
tussen overig hemelpuin.
Menselijke tekorten sturen de signalen weer terug
weerkaatsen kennisverkeer zonder na te denken
Robothanden grijpen naast het bestaan op de aarde maar houden alles in de gaten, naar een specifieke plek wijzend.
Ruimtewerktuig staat altijd klaar om gesprekken te volgen en te beantwoorden in een warboel van straling.
laag ten zuiden
is een zeer smalle sikkel
met een sterrenkijker en
via ether te zien en te horen.
‘morgen ziet er anders uit
dan de afgelopen dagen
het is veelal bewolkt
en er valt wat regen.’
Marko Klomp ©2009
Oréli 2, olieverf op doek, 100x80, 2009
De inzet tot
een nieuwe aftocht
kort als een gangpad lijkt
lang als een levenslijn stroomt
kinderkopjes
onder de rolstoel
onderweg achtergelaten
draaipasjes
rond de verkoolde as
op spuugworp afstand.
Marko Klomp ©2009
Eyewalk, olieverf op doek, 80x100, 2010
Voorbijgangers drijven
in de drukte van de stad
door de talrijke culturen
door de straten, door de jaren
overtuigd van hoe
gewoon het is
niet op één plek te blijven staan
bestemmingen belopen
om hoop te laten leven
en het leven te nemen
als een wandeling met elkaar
Marko Klomp ©2011
Chronicles, olieverf op doek, 140x100, 2011
Wellicht tussen de muren waarin
ze opgroeide en
steen na steen vastliep
terwijl de wegwijzer doorklokte
doolhof doodlopend
tegen het
‘zichzelf zijn’ afgewogen
zoeken naar een uitgang
een weerkaatsing in spiegeldeuren
vergrendeld met goed bedoelingen
vast en onbeweegbaar op slot
Marko Klomp ©2012
La lettre d'adieu, olieverf op doek, 80x100, 2011
Ik draag de mensenlast op mijn schouders
Dagen duren lang
tussen de groeven
vergrendeld met andere stenen
steen na steen
vast en onbeweegbaar
vertrapt en bespuugd
onderdeel van de infrastructuur
Niets anders dan wachten
wachten op een nieuw leven
ik denk nu, overpeinzend
terwijl regen op mij neerklettert
en wormen hun leefpaden weerleggen
dat ik niet eens zo veel anders ben
dan de mensen die mij belopen.
Marko Klomp ©2014
Descensit, olieverf op doek, 80x100, 2013
Beprijst
En wanhopig weggezet
De prijskaartjes zijn geschud
Maar verkeerd verdeeld
Onder het mom van
Op hoop van zegen
Als beste getest
Niet tevreden
Liever geen geld terug
Dagenlang zwom ik in die nonsense
Dit draagt niemand meer
Dit kledingstuk
Mijn leven in de opruiming
En toen ik wegliep voelde ik
Vanuit mijn achterhoofd
Haar lippen bewegen
“Ze hadden mijn maat niet meer’
(een leven in de uitverkoop)
Marko Klomp ©2016
Chronicles 9, olieverf op doek, 120x100, 2015
Al die tijd gewikkeld
in verkreukelde overmaat
vol ornaat spendeert
in een stoffelijk plaatje
ademt een tweede huid
in verplichte dracht
bedekt de schaamte van
een afgedost gedrocht allen
eenvormig aangetrokken.
Marko Klomp ©2006
The Encounter, olieverf op doek, 80x130, 2008
